Strona główna pamiętnika

sobota, 10 grudnia 2016

17/01/1988


- Życie wcale nie musi być nudne, spróbuj! - powiedziała mi dzisiaj Marta, wręczając mi zieloną tabletkę. Pomyślałam sobie, że tylko raz spróbuję i przynajmniej będę wiedziała jakie to uczucie. Z początku myślałam, że coś ze mną nie tak, bo przez pierwsze 10 minut praktycznie wcale nie odczuwałam jej działania, ale kiedy weszłam do Blue Club'u...

                                                                 [muzyka z Blue Club'u]

Nie pamiętam wiele. Było wspaniale, dziwnie, czułam się jakbym była w całkiem innym świecie lub przestrzeni. Zaczęłam tańczyć, co chwilę zamykałam oczy i wirowałam razem z muzyką. Każdy w tym clubie był naćpany, byłam tego pewna. A ja czułam się jakbym była melodią, a może obrazem zmieniającym się co parę sekund? Lub kolorami, które także razem ze mną się kręciły i śniły. To były sny nie z tego świata, każdy z nas śnił, lecz nie każdy widział ten sam sen. Jedni widzieli baśnie, inni koszmary. A ja? Całkiem inne życie, z całkiem innej perspektywy. Ludzi była masa, która się zamieniała miejscami co parę kroków. W pewnym momencie... zemdlałam. Kiedy się obudziłam, zostałam niezauważona przez resztę osób. Czułam, że niektórzy się o mnie potykali, lecz nie mogłam skupić się na bólu. Nie miałam siły się podnieść. W pewnym momencie ktoś do mnie podszedł i się schylił  podając mi przy tym swoją dłoń. Nie wiedziałam czy to był mężczyzna czy kobieta, ale kiedy ta osoba pomogła mi się podnieść, okazało się, że to dziewczyna o chłopięcej fryzurze jak i urodzie, prawdopodobnie w moim wieku. Spytała się mnie czy wszystko dobrze i zaproponowała mi odprowadzenie mnie do domu. Zgodziłam się, bo nigdzie nie widziałam Marty, która prawdopodobnie dobrze się bawiła. Przeszłyśmy więc przez ten tłum ludzi i po wyjściu z klubu, czułam jak w moich uszach dzwoni. Ledwo słyszałam tę dziewczynę, która mnie odprowadzała. Dziwiłam się, że chciało jej się mnie odprowadzić, bo i tak mnie nie znała. Ale przedstawiła mi się jako Sara. Przez całą drogę kręciło mi się w głowie i niesamowicie bolał mnie brzuch. W końcu dotarłysmy do domu, lecz nie mojego, a Sary. Zapaliła lampkę na stole i otrzorzyła drzwi do skromnej sypialni w kolorze ciemnej zieleni. Następnie pościeliła mi łóżko i podniosła mnie na rękach, kładąc mnie na śnieżnobiałą pościel. Od razu zasnęłam. Nawet nie zapamiętałam co mi się tamtej nocy śniło... Kiedy się obudziłam przez moment nie wiedziałam gdzie się znajduję. Z trudem podniosłam się z łóżka i doczołgałam się do okna. Otworzyłam je i wyjrzałam przez nie. Lekko padał deszcz. Było szaro ale miałam nadzieję, że lada moment wyjdzie zza chmur słońce. Musiało wyjść. Nagle Sara weszła do pokoju z dwoma kubkami herbaty, pytając się mnie jak się czuję. Nie czułam się najlepiej, ale to było chwilowe. Usiadłyśmy na dywanie i aby zagłuszyć ciszę, włączyłyśmy radio-magnetofon.
                                                                                      [muzyka] 

Żadna ze stacji nie grała, oprucz jednej na której leciała nowa piosenka zaspołu New Order. Nawet nie rozmawiałyśmy, tylko uważnie słuchałyśmy piosenki patrząc na siebie i pijąc ciepłą herbatę. Ciekawa byłam o czym ona myślała. Ja skupiałam się na jej twarzy, która bardzo mnie intrygowała. Delikatne piegi idealnie współgrały z pełnymi malinowymi ustami i oczami w kolorze oliwkowym. A jej krókie kasztanowe włosy, były uniesione u nasady. W końcu spytałam się jej, o czym myśli i dlaczego postanowiła mnie odprowadzić. Odpowiedziała jedynie na drugie pytanie. Lubi pomagać nieznajomym. Ale czemu akurat mi pomogła, a nie innej osobie? Ponieważ, byłam w najgorszym stanie ze wszystkich. Nie wiedziałam jak mam to interpretować. W jakim sensie byłam w najgorszym stanie? Czy zrobiłam coś czego nie pamiętam? Jeżeli tak, to co takiego wyczyniłam? 

Około godziny 18:00 pojawiłam się w moim domu. Ciocia Ewa bardzo sie o mnie martwiła i kazała mi się iśc umyć i przebrać, bo wyglądałam tragicznie. Dobrze, że nie krzyczała. Gdybym mieszkała z mamą, pewnie by mnie już zabiła...






                                                                                     


                                                            

piątek, 18 listopada 2016

14/01/1988

Witaj pamiętniku! Dzisiaj był całkiem udany dzień, mimo tego, że czwartek. A tak bardzo nie lubię czwartków! Byłam w szkole tylko na 4 pierwszych lekcjach, nie miałam ochoty dłużej tam siedzieć. Coś w głowie szeptało mi, abym jak najszybciej wyszła. Czekałam do 11:20, aż w końcu zadzwoni dzwonek i cała klasa wyjdzie szybkim krokiem, a ja w tym czasie wyjdę tylną bramą. Tak więc zrobiłam i bez zastanowienia skręciłam w lewą stronę. Szłam jakieś dobre 50 minut, aż ujrzałam nowo otwartą dyskotekę o nazwie ,, Blue club ''. Spytałam się ochroniarza o której jest czynna oraz kiedy i powiedział mi, że co Sobotę o 22:00. Po tej informacji, bardzo chciałam tam wejść. Chyba muszę to zaproponować Marcie, ona uwielbia dyskoteki. Apropo Marty... ostatnio dosyć dziwnie się zachowuje. Jakby była naćpana. Nie wiem o co chodzi, ale muszę się dowiedzieć co jest grane. Czasami nie mogę się z nią dogadać, gdyż mówi nie na temat. Martwię się o nią, dlatego jutro zapytam się ją wprost co jest grane. Na razie nie będę nic mówić cioci, bo jeszcze pomyśli, że ja ćpam. Zawsze mnie ciekawiło, jak się czuje osoba, która coś bierze? Jakie emocje jej wtedy towrzyszą? Czy czuje szczęście, euforię? Dziwnie się czuję z tymi myślami, muszę iść się z tym przespać i tak jest już noc. Jutro wreszcie piątek, postaram się namówić Martę abyśmy poszły w sobotę do Blue club'u. Błagam niech się zgodzi! 

czwartek, 17 listopada 2016

01/01/1988


Ten pamiętnik jest moim prezentem urodzinowym, ale musiałam czekać z jego użyciem, aż do dnia dzisiejszego. Tak więc witaj pamiętniku! 

Jest godzina 23:22, a ja nie mogę zasnąć, gdyż męczą mnie natrętne myśli. Może opowiem Ci moją historię? Być może wtedy zrobi mi się lżej i uda mi się uspokoić. Zacznę od tego, że nazywam się Emilia i mieszkam wraz z moją ciotką Ewą, która mnie wychowuje odkąd skończyłam 6 lat. Niewiele pamiętam z tamtego czasu. Najbardziej utkwiło mi to, że codziennie moja matka mnie biła oraz nadużywała alkoholu. Pewnego dnia przyszedł mój ojciec z pracy i oznajmił, że musi wyjechać na parę dni do Irlandii. Powiedział mi, że mnie kocha i będzie wysyłać listy oraz zdjęcia. Bardzo wtedy płakałam, nie chciałam aby wyjeżdżał. Matce nic nie powiedział, nawet się z nią nie pożegnał. Dni mijały, a moja mama piła coraz więcej. Ja natomiast, byłam przez nią kompletnie zaniedbywana, w przeciwieństwie do mojego brata Kamila, który dostawał kieszonkowe. Po paru tygodniach, przyszła jej siostra Ewa aby nas odwiedzić i zobaczyć jak sobie radzimy. Oczywiście nie tego się spodziewała. Tego samego dnia przygarnęła mnie do siebie. A ja wcale nie tęskniłam za Jadwigą... Ona została sama, z Kamilem. Widywałam się z nim parę razu w tygodniu, przychodził do nas na obiady i opowiadał jak tam w domu, w szkole. To za nim tęskniłam najbardziej. Co niedzielę obiecywał mi, że pójdziemy do lasu pozbierać grzyby ale za każdym razem się nie udawało. Ciocia pracowała wtedy w sklepie spożywczym i bała się mnie zostawiać samą w godzinach kiedy jej nie było w domu. Dlatego już 06 czerwca 1977 roku przywiozła do domu małego kotka, abym nie była całkiem sama. Nazwałyśmy go Zefir i jest z nami do dzisiaj. Często śpi na moim łóżku, oraz uwielbia chować się w szafie! Kiedy po roku czasu, przyjechał mój ojciec w odwiedziny, tak bardzo był zafascynowany Zefirem, że chciał go ze sobą zabrać do Irlandii. Oczywiście powiedział to w ramach żartu, ale ja się dałam nabrać. W 1978 roku po raz pierwszy poszłam do szkoły. Miałam tremę, bo nie wiedziałam jak to jest. Ale Kamil zaproponował, że pójdzie ze mną na rozpoczęcie roku szkolnego, abym się nie stresowała. Tak więc się stało. Niestety nie pamiętam prawie nic, z tamtego czasu oprucz kilka osób z mojej klasy i nauczycielkę. Nie miałam żadnych przyjaciół i na każdej przerwie siedziałam sama. Aż wreszcie nastał rok 1985 i wszystko się zmieniło. Ostatni rok w szkole, już wtedy myślałam że jestem prawie dorosła mimo, że miałam tylko 14 lat. Ale to był ten wiek, kiedy wszystko w moim życiu zaczęło się zmieniać, wraz ze mną. Pewnej niedzieli, niespodziewanie przyjechał tata z Irlandii wraz z pewną atrakcyjną kobietą. Przedstawił ją jako panią Kasię. Nie znałam jej ale wydawała się być dobrą kobietą. Uśmiechała się od ucha do uchą i często poprawiała swoją bujną blond czuprynę. Tata powiedział, że się z nią żeni i jesteśmy zaproszeni na ich ślub, który oczywiście miał się odbyć w Dublinie. Nie wiedziałam co o tym myśleć, ale w sumie pomyślałam, że to całkiem dobry pomysł. 10 lipca 1986 Kasia i Andrzej pobrali się. Na ślubie byli wszyscy! No może oprucz mojej biologicznej matki. Słońca co prawda mało było, ale przynajmniej nie padało. Tańczyliśmy przez całą noc i nawet zjedliśmy po kawałku torku waniliowego. Było świetnie! Kiedy wróciliśmy spowrotem do Polski, zaczęłam sama wychodzić z domu oznajmiając Ewie, że spotykam się z koleżankami. A tak naprawdę, włóczyłam się po mieście i szukałam sobie znajomych. Często siedziałam na ławce i podziwiałam otaczający mnie park. Zastanawiałam się jak to teraz będzie, w liceum. Może tym razem się odnajdę i poznam kogoś? Jednak się nie myliłam. We wrześniu zagadałam do pewnej dziewczyny z mojej klasy, o imieniu Marta. Była zafascynowana modą i sama miała niezłe ciuchy. Przy niej wyglądałam jak szara mysz, ale nie przeszkadzało mi to. Marta sporo paliła. Czasami na przerwach ukrywała się z pewną grupką osób i wszyscy razem palili. Kiedyś spytałam się ją dlaczego pali, a ona twierdziła że jest uzależniona i musi palić. Niby chłopaki to lubią. Ale mnie chłopcy nie interesowali, więc nie miałam powodu do palenia. Marta kupywała często magazyny o modzie i kiedy kończyła je czytać dawała mi je w prezencie. Ja natomiast, brałam nożyczki i wycinałam te wszystkie kobiety w ładnych ciuszkach i robiłam kolaż. Obecnie mam już 10 takich kolaży! Bardzo podobają się one Ewie. Mówi, że mam talent do dekorowania i do tworzenia. Cieszą mnie te słowa, naprawdę. Chciałabym kiedyś, aby moja twarz pojawiła się w magazynie. To byłoby niesamowite przeżycie. Lecz póki co skupiam się na rzeczywistości, albo przynajmniej staram się. Czasami trudno jest odróżnić te dwa światy. Są do siebie bardzo podobne. Mam problem ze skupieniem się na jednej rzeczy. Wydaje mi się, że to nie możliwe w moim przypadku. Kiedy myślę o jednej rzeczy, natychmiast mój mózg myśli o 5 następnych. Moja ciocia mówi, że to przejdzie z czasem. A co jeśli to nigdy nie przejdzie? Obym się myliła. Teraz idę już spać, bo zaraz będzie 3:00 nad ranem. 

Dobranoc